آیین خود آرایی از روز الست از بیدل دهلوی غزل 1766

1 آیین خود آرایی از روز الست ‌استش دل تحفه مبر آن جا کایینه به دست استش

2 نخجیر فنا غیر از تسلیم چه اندیشد در رنگ تو پردازد تیری ‌که به دست استش

3 توفان‌ کشاکشها وضع نفس است اینجا ما ماهی آن بحریم‌ کاین صورت شست استش

4 هرگه نسق هستی موصوف نفس باشد در بند چه بند استش‌ در بست چه‌ بست استش

5 موضوع خیالات است آرایش این محفل چون آینه عنقایی نی بود و نه هست استش

6 برکوس و دهل نتوان بنیاد سلامت چید دنیا گله‌ای دارد کاین شور شکست استش

7 هر چند زمینگیری‌ست جز نعل درآتش نیست مانند سپند اینجا هر آبله جست استش

8 سر در قدم اشکم کاین شیشه به سنگ افکن بی‌منت خودداری لغزیدن مست استش

9 بیمایگی فقرم تهمت‌کش هستی ماند کم سایگی دیوار برگردن پست استش

10 چون نقش نگین بیدل پا درگل آفاتیم هر چند بنای ما سنگ است شکست استش