1 مرغ دل راست عزم مسکن خویش خاطرش می کشد به گلشن خویش

2 چند باشد درین قفس محبوس نیست جایش بجز نشیمن خویش

3 جان من چون لب تویاد آرم پر کنم من ز لعل دامن خویش

4 گر نه فکر تو قصد جان من است چیست مو جب به لب گزیدن خویش

5 شمع روی تو نور دیده ماست رد مکن دیده را ز دیدن خویش

6 لب شیرین چو کام خسرو شد ماند فرهاد و کوه کندن خویش

7 تیغ برکش بکش مرا و مپرس گنه شاهدی به گردن خویش