رسید مژده که ایامِ غم نخواهد از حافظ شیرازی غزل 179

1 رسید مژده که ایامِ غم نخواهد ماند چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

2 من ار چه در نظرِ یار خاکسار شدم رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

3 چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را کسی مُقیمِ حریمِ حَرم نخواهد ماند

4 چه جایِ شُکر و شکایت ز نقشِ نیک و بد است؟ چو بر صحیفهٔ هستی رقم نخواهد ماند

5 سرودِ مجلسِ جمشید گفته‌اند این بود که جامِ باده بیاور که جم نخواهد ماند

6 غنیمتی شِمُر ای شمع وصلِ پروانه که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند

7 توانگرا دلِ درویشِ خود به دست آور که مخزنِ زَر و گنجِ دِرَم نخواهد ماند

8 بدین رَواقِ زَبَرجَد نوشته‌اند به زر که جز نِکوییِ اهلِ کرم نخواهد ماند

9 ز مِهْربانیِ جانان طمع مَبُر حافظ که نقشِ جور و نشانِ ستم نخواهد ماند