ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست از واعظ قزوینی رباعی 20

1 دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را دانه چون بر خویشتن دزدد گیاه خویش را

2 بسکه شب کردم چو صیقل با قد خم اضطراب ساختم آیینه سنگ تکیه گاه خویش را

1 گل چو او خواهد شود، بنگر خیال خام را؟ سرو حرف قد زند پیشش، ببین اندام را

2 می کند کیفیت آن چهره، یک سر جام را پخته سازد آتش لعل تو، حرف خام را

1 سرکرد وصف خوبی رویت، زبان ما بگرفت خوبی تو، سخن از دهان ما

2 گر پادشاهی همه عالم بما دهند غیر از غم تو هیچ نباشد از آن ما