بهای قند چه داند که در جهان از نیر تبریزی غزل 33

1 بهای قند چه داند که در جهان چند است کسی که همدم آن پسته شکر خند است

2 بیا که جای تو خالی است در حوالی چشم اگر بگریه من خاطر تو خورسند است

3 زمن بدلبر پرخاشجو که گوید باز بیا که دل بعتاب تو آرزومند است

4 دل اربنوش دهانت طمع برد چه عجب که بنده را همه جا چشم بر خداوند است

5 اگر نه باورت آید قسم بان سر زلف که نقض عهد ارادت نه شرط و گنداست

6 روان مریم اگر غیرت آورد چه عجب بر آنعقیله که حوّای چونتو فرزند است

7 اگر بفصل خزان میل بوستان داری بیا که دامن مابی رخت گل آکنداست

8 فدای عشق که درهم شکست شیشه ما شکستنی که به از صد هزار پیوند است

9 خمید قامتم از بار التیام رقیب نگفت کاین تن گاهی نه کوه الوند است

10 مرا بحسن وفا و ترا بخوی جفا بر آن نیم که بدور زمانه مانند است

11 دلا بیا که بخوان لب نگار امروز صلای پسته و بادام و شکر و قند است

12 ضرورتست که در دام جان دهد نیّر چنین که حلقه موی تو بند در بند است