مردم دیدهٔ ما جز به رُخَت از حافظ شیرازی غزل 70

1 مردم دیدهٔ ما جز به رُخَت ناظر نیست دل سرگشتهٔ ما غیرِ تو را ذاکر نیست

2 اشکم احرامِ طوافِ حَرَمَت می‌بندد گر چه از خونِ دلِ ریش دمی طاهر نیست

3 بستهٔ دام و قفس باد چو مرغ وحشی طایر سِدره اگر در طلبت طایر نیست

4 عاشقِ مفلس اگر قلبِ دلش کرد نثار مَکُنَش عیب که بر نقدِ روان قادر نیست

5 عاقبت دست بدان سروِ بلندش برسد هر که را در طلبت همتِ او قاصر نیست

6 از روان بخشی عیسی نزنم دَم هرگز زان که در روح فَزایی چو لبت ماهر نیست

7 من که در آتشِ سودای تو آهی نزنم کِی توان گفت که بر داغِ، دلم صابر نیست

8 روز اول که سرِ زلفِ تو دیدم گفتم که پریشانیِ این سلسله را آخر نیست

9 سَرِ پیوند تو تنها نه دلِ حافظ راست کیست آن کِش سَرِ پیوند تو در خاطر نیست