جزای حسن عمل در شریعت از نظیری نیشابوری غزل 137

1 جزای حسن عمل در شریعت عربیست به عرف عفو نکردن گناه بی ادبیست

2 سواد دل ز می سالخورده روشن کن که عینک بصرش ز آبگینه حلبیست

3 قبول بی هنران ز التفات معشوق است عنایت ازلی را نشانه بی سببیست

4 جمال حال شود ترجمان استحقاق دلیل آب جگر تفتگی و تشنه لبیست

5 ز من مشاطه بستان صداق می طلبد هنوز دختر رز در سرایچه عنبیست

6 بگو که رفتم و قسمت نشد که دریابم که نارسیدن سالک نشان بی طلبیست

7 ز دوست روی مگردان و تن به فرمان ده که هر که صاحب این حال شد، ولی و نبیست

8 خلاف رسم درین عهد خرق عادت دان که کارهای چنین از شمار بوالعجبیست

9 شب سیاه صباح سفید می آرد چراغ مطلب از دودمان بولهبیست

10 به تیغ قطع ارادت نمی شود ما را خلوص بندگی ما شرافت نسبیست

11 مگو ز دوست، ملالت بود «نظیری » را که مستی سحری از نیاز نیم شبیست