1 گذشت عمر به لرزیدنم ز بیم و امید قضا نوشت‌ مگر سرخطم‌ به‌ سایهٔ بید

2 سحر دماندن پیری چه شامهاکه نداشت سیاه‌کرد جهانم به دیده موی سفید

3 ز دور می‌شنوم‌ گر زبان ما و شماست جلاجلی‌که صدا بسته بر دف ناهید

4 جز اختراع جنون امل‌ طرازان نیست قیامت دو نفس عمر و حسرت جاوید

5 تلاش خلق به جایی نمی‌رسد امّا همان به دوش نفس ناقه می‌کشد امید

6 حذر ز نشئهٔ دولت‌ که مستی یک جام هنوز می‌شکند شیشه برسر جمشید

7 نماند علم و هنر عشق تا به یاد آمد چراغها همه‌ گل ‌کرد دامن خورشید

8 غبار قافلهٔ رفتگان پرافشان‌ست که ای نفس قدمان شام شد به ما برسید

9 کدورت از دل منعم نمی‌رود بیدل چه ممکن است ‌که چینی رسد به موی سفید