درد بیدرمان دوای جان از اسیر شهرستانی غزل 321

1 درد بیدرمان دوای جان بی آرام اوست تلخی مردن شراب صاف درد آشام اوست

2 کاسه های دیده مجنون که شد یکسان به خاک در بیابان طلب نقش پی گمنام اوست

3 جز خیال زلف او در دل نمی گنجد مرا موج این دریا نشان حلقه های دام اوست

4 آبروی پاکبازان محبت اشک ماست قبله آتش پرستان روی آتشفام اوست