دیگر آن حلقه و آن دانهٔ از اوحدی مراغه‌ای غزل 142

1 دیگر آن حلقه و آن دانهٔ در در گوشت که ببیند، که نبخشد دل و دین و هوشت؟

2 پای بر گردن گردون نهم از روی شرف گر چو زلف تو شبی سر بنهم بر دوشت

3 طوطی چرب زبان، با همه شیرین سخنی دم نیارد که زند پیش لب خاموشت

4 شهر پر شور شد از پستهٔ شکر پاشت دهر پر فتنه شد از سنبل نسرین پوشت

5 ای بسا! نیش کزان غمزه فروشد به دلم خود به کامی نرسید از دهن چون نوشت

6 دارم اندیشه که: یک بوسه بخواهم ز لبت باز می‌ترسم از آن خوی ملامت کوشت

7 سخن اوحدی، از خود همه مرواریدست هیچ شک نیست که: بی‌زر نرود در گوشت