آن را که دلش خانهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 202

1 ای دل تو بدین حال چرایی خشنود کز عمر گذشته هیچ سود تو نبود

2 خود را دریاب اگر نه چون مایه برفت بسیار بگویی تو که افسوس چه سود

1 از خود به درآیی نفسی تجرید است فارغ شوی از هر هوسی تجرید است

2 خودبینی و بی سیم و زری مشغولی است اکرام همه خلق جهان تجرید است

1 آنجا که عنایت خدایی باشد فسق آخر به زپارسایی باشد

2 و آنجای که قهر کبریایی باشد سجّاده نشین کلیسیایی باشد

1 آن کس که به سالوس و هوس مغرور است از حضرت عشق بی گمان مهجور است

2 مسکین عاشق که صبر از وی دور است بیچاره به هر چه می کند معذور است

1 عمری به غلط سوخته خرمن بودم در دوستی ات به کام دشمن بودم

2 چون چشم من از خاک درت روشن شد دیدم به یقین حجاب من من بودم