ای آنکه عشق تو دل جانست وجان از سیف فرغانی غزل 348

1 ای آنکه عشق تو دل جانست وجان دل مهرت نهاده لقمه غم در دهان دل

2 وصل تو قلب دل طلبد از میان جان ذکر تو گوش جان شنود از زبان دل

3 عشقت چو صبح در افق جان کند اثر پر آفتاب وماه شود آسمان دل

4 جانم بجام غم همه خون جگر خورد تا دل دمی از آن تو باشد توآن دل

5 گر عشق تو بود ز ازل در میان جان همچون ابد پدید نباشد کران دل

6 چون زر بسکه ملکان نام دارتست هر گوهری که طبع بر آرد زکان دل

7 از رنگ وبوی تو دهدم همچو گل نشان هر غنچه یی که بشکفد از بوستان دل

8 این بیتها که بهر تو گفتیم هر یکی یک عشق نامه است بسر بر نشان دل

9 ازهر چه آن بدوست تعلق نداشت سیف بگشای پای جان بگسل ریسمان دل