1 آنکس که ز عاشقی خبر دارد دایم سر نیش بر جگر دارد

2 جان را به قضای عشق بسپارد تن پیش بلا و غم سپر دارد

3 گه دست بلا فراز دل گیرد گه سنگ تعب به زیر سر دارد

4 پیوسته چو من فگنده تن گردد دل را ز هوای نفس بر دارد

5 بگسسته شود ز شهر و ز مسکن هر دم زدنی رهی دگر دارد

6 هر چند که زهر عشق می نوشد آن زهر به گونهٔ شکر دارد

7 وان دیده به دست غیر بردوزد کو جز به جمال حق نظر دارد

8 ای یار مقامر خراباتی طبع تو طریق مختصر دارد

9 بنمای به من کسی که او چون من در کوی مقامری مقر دارد

10 یا از ره کم زنان نشان جوید یا از دل بی دلان خبر دارد