1 کسی که چشم مرا ابر نوبهار گرفت چو دید گریه ی من راه اعتذار گرفت

2 همین بسست مرا اعتبار در کویت که هرکه دیده مرا از من اعتبار گرفت

3 اگر نه روی تو سوزنده تر ز آتش شد پس از چه هندوی زلفت ازو کنار گرفت

4 لبت چو باده خورد خون خلق چشمت را به حیرتم که چرا همچنین خمار گرفت