آن که بی پرده به صد داغ نمایانم از غالب دهلوی غزل 52

1 آن که بی پرده به صد داغ نمایانم سوخت دیده پوشید و گمان کرد که پنهانم سوخت

2 نه بدر جسته شرار و نه بجا مانده رماد سوختم لیک ندانم به چه عنوانم سوخت

3 سینه از اشک جدا، دیده جدا می سوزد این رگ ابر شرربار پریشانم سوخت

4 حاجت افتاد به روزم ز سیاهی به چراغ دل به بی رونقی مهر درخشانم سوخت

5 سودم از ارزشم افزون بود آن خار و خسم کز پی پشه توان در چمنستانم سوخت

6 کافر عشقم و دوزخ نبود در خور من غیرت گرمی هنگامه صنعانم سوخت

7 پایم از گرمی رفتار نمی سوخت به راه در قدم سوختن خار بیابانم سوخت

8 تا ندانی به فسون تو در آتش رفتم خود به داغ تو دل دیر پشیمانم سوخت

9 کردم از سنگ جگر تا نشوم خسته عشق هم بدان سنگ به هم خوردن پیکانم سوخت

10 دیگر از خاتمه کفر چه گویم غالب من که رخشندگی جوهر ایمانم سوخت