1 دیده گر لایق آن نیست که منزل کنمش چاره‌ای نیست به جز جای که در دل کنمش

2 ساربانا، شتر دوست کدامست؟ بدار تا زمین بوس رخ و سجدهٔ محمل کنمش

3 آفتاب ار چه به رخسار جهانگیری کرد نتوانم که بدان چهره مقابل کنمش

4 می‌زنم بر سر خود دست به خون آلوده چون مدد نیست که در گردن قاتل کنمش

5 دلبرا، مهر تو چون در دل من مهر گرفت چون توانم که بر اندازم و باطل کنمش؟

6 مشکلاتی که ز زلف تو مرا پیش آمد تو مپندار که تا حل نکنی حل کنمش

7 دست خود میگزم از حیف و ببوسم بسیار گر شبی در بر و دوش تو حمایل کنمش

8 دل، که دیوانهٔ زنجیر سر زلف تو شد ای پریچهره، نگویی: به چه عاقل کنمش؟

9 اوحدی گر ز تو رنجی بکشد باکی نیست تا ریاضت نکشد چون به تو واصل کنمش؟