کو دماغ جهد، تن در خاکساری از بیدل دهلوی غزل 155

1 کو دماغ جهد، تن در خاکساری داده را ناتوانی سخت افشرده‌ست نبض جاده را

2 وصل نتواند خمار حسرت دلها شکست کم نسازد می‌کشی خمیازه جام باده را

3 از زبان خامشی تقریر من غافل مباش جوهرتیغ است این موج به جا استاده را

4 نیست ممکن رنگ را با بوی‌گل آمیختن کم رسد گردکدورت دامن آزاده را

5 بی‌تکلف شعله جولان تمنای توایم نقش پای ما به رنگ شمع سوزد جاده را

6 شوخی چشمت هم‌از مژگان توان دیدآشکار گردن مینا بود رگهای تاک این باده را

7 سینه صافی می‌کند آیینه را دام مثال از قبول نقش نبود چاره لوح ساده را

8 موج درگوهر زآشوب تپشها ایمن است نیست تشویش دگر در بند دل افتاده را

9 زندگی نذر فناکن از تلاش سوده باش حفظ تاکی مشت خاری سوختن آماده را

10 ساز ‌خسّت نیست بیدل بی‌درشتیهای طبع کمتر افتد نرمی پستان زن نازاده را