شب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 30

1 شب برفت و او بر آن درگاه خفت نیم‌شب آمد پی دیدنش جفت

2 زن برو افتاد و بوسید آن لبش بر جهانیدش ز خواب اندر شبش

3 گشت بیدار او و زن را دید خوش بوسه باران کرده از لب بر لبش

4 گفت عمران این زمان چون آمدی گفت از شوق و قضای ایزدی

5 در کشیدش در کنار از مهر مرد بر نیامد با خود آن دم در نبرد

6 جفت شد با او امانت را سپرد پس بگفت ای زن نه این کاریست خرد

7 آهنی بر سنگ زد زاد آتشی آتشی از شاه و ملکش کین‌کشی

8 من چو ابرم تو زمین موسی نبات حق شه شطرنج و ما ماتیم مات

9 مات و برد از شاه می‌دان ای عروس آن مدان از ما مکن بر ما فسوس

10 آنچ این فرعون می‌ترسد ازو هست شد این دم که گشتم جفت تو