1 شب هجوم جلوه او در خیالم جا گرفت آنقدر بالید دل‌ کایینه در صحرا گرفت

2 ازدل روشن ملایم طینتی را چاره نیست پنبه خود رایی تواند از سر میناگرفت

3 سعی‌ گردون از زمین مشکل‌ که بردارد مرا قطر‌‌ه را ازدست خاک تشنه نتوان واگرفت

4 در گلستانی ‌که بلبل بود هر برگ گلش پیکرم را خامشی چون غنچه سرتا پا گرفت

5 سخت‌ نایاب‌ است‌ مطلب‌ ورنه‌ کوشش‌ کم نبود احتیاج از ناامیدی رنگ استغنا گرفت

6 تاکی از اندیشهٔ تمکین‌گرانجان زیستن قراهٔ ما را چوگوهر ‌ل در این دپاکرفت

7 گر بلند افتد چوگردون نشئهٔ وارستگی می‌توان دامان همت از سر دنیا گرفت

8 در ریاض دهر، ما را سبز کرد آزادگی بی‌بریها اینقدر، چون سرو، دست ماگرفت

9 زبن همه اسباب نومیدی چه برگیردکسی آنچه می‌باید ‌گرفتن دست ناگیرا گرفت

10 عقده‌ای ازکار ما نگشود سعی نارسا ناخن تدبیر ما آخر دل ما را گرفت

11 چشم بند و زور بر دل‌کن‌که در آفاق نیست آنقدر اوجی‌که یک مژگان توان بالاگرفت

12 تا شود بیدل به نامت سکهٔ آسودگی خاکساری در نگین باید چو نقش پا گرفت