شب آمد تا شب وصلم دهد یاد از فایز دوبیتی‌ 41

1 برفت آن یار و از ما مهر برداشت خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

2 به فایز آنچه کرده آن جفاجو نه باور کرد دل، نه عقل پنداشت

1 مرا خلد برین دی بودیم جا کنونم دوزخ است امروز ماوا

2 نمانده دی نماند فایز امروز خدا داند چه باشد حال فردا

1 جهان رفت و جوانی و چمن رفت گل نسرین و سرو و یاسمن رفت

2 پس از من دوستان گویند:«افسوس که آخر فایز شیرین سخن رفت»