ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2414

1 ز لقمه‌ای که بشد دیده تو را پرده مخور تو بیش که ضایع کنی سراپرده

2 حیات خویش در آن لقمه گر چه پنداری ضمیر را سبل است آن و دیده را پرده

3 چرا مکن تو در این جا مگو چرا نکنم که چشم جان را گشته است این چرا پرده

4 طلسم تن که ز هر زهر شهد بنموده‌ست عروس پرده نموده‌ست مر تو را پرده

5 چو لقمه را ببریدی خیال پیش آید خیال‌هاست شده بر در صفا پرده

6 خیال طبع به روی خیال روح آید ز عقل نعره برآید که جان فزا پرده

7 دلا جدا شو از این پرده‌های گوناگون هلا که تا نکند مر تو را جدا پرده