کوه عقلی و بیابان جنونم از فیض کاشانی غزل 332

1 کوه عقلی و بیابان جنونم داده‌اند حیرتی دارم از این، کین هر دو چونم داده‌اند

2 از فلک روزی نخواهم نعمت عشقم بس است در دل از غم رزقهای گونه گونم داده‌اند

3 داده اندم بی‌خم و مینا و ساغر باده ها داده‌اند اما نمیدانم که چونم داده‌اند

4 گاه رندم گاه زاهد گاه خشکم گاه تر بادهٔ از جام سرشار جنونم داده‌اند

5 مستیم امروز از اندازه بیرون می‌رود یکدو ساغر دوش پنداری فزونم داده‌اند

6 گاه بیمارم گهی خوش گاه سرخوش گاه مست غالباً چشمان جادویت فسونم داده‌اند

7 میخورم خون جگر از خوان عشقت روز و شب از قضا بهر غذا همواره خونم داده‌اند

8 میخورم خون جگر تا میبرم روزی بسر قسمت از خوان قضا بنگر که چونم داده‌اند

9 ای که گفتی سوختی‌ای فیض و کارت خام ماند آری آری چون کنم بخت زبونم داده‌اند