نالهٔ بلبل شوریده از اوحدی مراغه‌ای غزل 374

1 نالهٔ بلبل شوریده به جایی برسید گل به باغ آمد و دردش به دوایی برسید

2 عمر بلبل چو وفا کرد به دوری بنمرد تا ز پیوستن گل بوی وفایی برسید

3 گل چه پیراهن زر دوخته بر داد بباد؟ کز میان غنچهٔ مسکین به قبایی برسید

4 هر که بر بوی گل و نالهٔ بلبل سحری در چمن رفت، به برگی و نوایی برسید

5 طالب گل ز چمن پای مکن، گو: کوتاه که به دستش ز سر خار جفایی برسید

6 پی همراهی این قافله بودم عمری تا به گوش دلم آواز درایی برسید

7 قصهٔ مور پریشان به سلیمان گفتند اثر نعمت سلطان به گدایی برسید

8 آفتابی ز سر منظره بنمود جمال ذره‌ای در هوس او به هوایی برسید

9 اوحدی دست به وصلش نرسانید آسان درد سر برد و به خاک کف پایی برسید