1 بهار است و از اشکم گل به دامن می‌کند صحرا ز جوش لاله یا خون گریه بر من می‌کند صحرا

2 نیفتد تا به راه عاقلی از بی‌خودی مجنون به هر سو آتشی از لاله روشن می‌کند صحرا

1 پوشیده پرده گر دوست روی سیاه ما را رنگ خجالت آورد بر رو گناه ما را

2 پیری خلاص میکرد ما را از روی عالم گر سنگ ره نمیشد عینک نگاه ما را

1 ره عشق است،کام از ترک می گردد رو اینجا گدایان را کف دریوزه باشد پشت پا اینجا

2 ندارد حب جاه و دولت از اهل فنا رنگی بجای سایه پر می افکند بال هما اینجا