لب ساقی روان ها، دل از نظیری نیشابوری غزل 390

1 لب ساقی روان ها، دل چشمه حقایق لفظ آفتاب روشن، معنیش صبح صادق

2 از سخت گیری تو، مرتد شود مسلمان وز راست گویی تو مؤمن شود منافق

3 چاه ذقن به خوبی معراج ماه کنعان گیسو کلام ملهم، رخسار حق ناطق

4 بی جذبه دلیلی از خود نمی توان رست کاریست با صعوبت عقلی است ناموافق

5 عونا تجدک روحی یا مظهرالعجائب اکشف هموم قلبی یا کاشف الدقایق

6 بی نور تو هیولا صورت نمی پذیرد لولاک فی وجود مایخلق الخلایق

7 اصحاب پیش چشمت دنیا و دین نهادند گوید قبول و ردت زین هر دو چیست لایق

8 از پیر و شیخ و مرشد کاری نمی گشاید دریابم از عنایت برهانم از علایق

9 آخر ترحمی کن بر زاری «نظیری » مهرت شفای دل ها لطفت طبیب حاذق