1 عمری که بی‌تو ای مه نوشاد می‌رود سر داده خرمنی است که بر باد می‌رود

2 دور از کنار یار ز دریای چشم من رودی‌ست دجلهٔ که به بغداد می‌رود

3 شیرین به کام‌جویی و پرویز در نشاط غافل ز خون که از دل فرهاد می‌رود

4 جز من بهر که می‌نگری در حضور تو افسرده‌خاطر آمد و دلشاد می‌رود

5 مستانه می‌خرامد و دل از پیش دوان آهو نگر که از پی صیاد می‌رود

6 خلقی به دام بسته و خود همچو سروناز بنگر چگونه سر خوش و آزاد می‌رود