آخر ای سنگدل سیم زنخدان از سعدی شیرازی غزل 227

1 آخر ای سنگدل سیم زنخدان تا چند تو ز ما فارغ و ما از تو پریشان تا چند

2 خار در پای گل از دور به حسرت دیدن تشنه بازآمدن از چشمه حیوان تا چند

3 گوش در گفتن شیرین تو واله تا کی چشم در منظر مطبوع تو حیران تا چند

4 بیم آنست دمادم که برآرم فریاد صبر پیدا و جگر خوردن پنهان تا چند

5 تو سر ناز برآری ز گریبان هر روز ما ز جورت سر فکرت به گریبان تا چند

6 رنگ دستت نه به حناست که خون دل ماست خوردن خون دل خلق به دستان تا چند

7 سعدی از دست تو از پای درآید روزی طاقت بار ستم تا کی و هجران تا چند