دامان عشقِ سلسله مویی گرفته از قدسی مشهدی غزل 323

1 دامان عشقِ سلسله مویی گرفته دل از دست رفته و برِ رویی گرفته دل

2 تاری نشد ز زلف بتان بیش، قسمتش چون قطره عرق، بن مویی گرفته دل

3 تا همچو دیده‌ام نبود کوچه گرد شهر از پا فتاده و سر کویی گرفته دل

4 سوز دلم برآورد از آفتاب، دود این خاصیت ز گرمی خویی گرفته دل

5 نرگس پیاله‌ها ز کدو کرد آشکار زان چو پیاله پای کدویی گرفته دل

6 بردار پنبه و رخ داغم شکفته کن قدسی مرا گرفته ز رویی گرفته، دل