رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ از حافظ شیرازی غزل 34

1 رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست کَرَم نما و فرود آ که خانه خانهٔ توست

2 به لطفِ خال و خط از عارفان ربودی دل لطیفه‌های عجب زیرِ دام و دانهٔ توست

3 دلت به وصلِ گل ای بلبل صبا خوش باد که در چمن همه گلبانگ عاشقانهٔ توست

4 عِلاج ضعفِ دلِ ما به لب حوالت کن که این مُفَرِّحِ یاقوت، در خزانهٔ توست

5 به تن مُقصرم از دولتِ ملازمتت ولی خلاصهٔ جان خاکِ آستانهٔ توست

6 من آن نِیَم که دهم نقدِ دل به هر شوخی دَرِ خزانه، به مهر تو و نشانهٔ توست

7 تو خود چه لعبتی ای شهسوارِ شیرین کار که توسنی چو فلک، رامِ تازیانهٔ توست

8 چه جای من، که بلغزد سپهر شعبده باز از این حیَل که در انبانهٔ بهانهٔ توست

9 سرودِ مجلست اکنون فلک به رقص آرد که شعرِ حافظِ شیرین سخن ترانهٔ توست