فکنده زخم دلم را به حالت از قدسی مشهدی غزل 150

1 فکنده زخم دلم را به حالت بهبود کسی مباد گرفتار چشم‌زخم حسود

2 فزونی غم از آسودگی‌ست بر دل من نمی‌فزود غمم گر دلم نمی‌آسود

3 چراغ تیره ما هم به کار می‌آید به چشم گمشدگان سرمه می‌نماید دود

4 از آن نگشته سر همتم چو گردون خم که خوش‌نمای نباشد ز خُم چو شیشه سجود

5 مبین ضعیفی کلکم که این سیاه‌زبان چو شمع هرچه ز تن کاست بر زبان افزود

6 ز چشم مرغ چمن رفته خون دل چندان که آشیان نشناسد ز چشم خون‌آلود

7 سواد شعر مرا خامه چون برد به بیاض ز رشک آورد آب سیاه چشم حسود