خودی را مردم‌آمیزی از اقبال لاهوری زبور عجم 117

1 شنیدم مرگ با یزدان چنین گفت چه بی نم چشمن کز گل بزاید

2 چو جان او بگیرم شرمسارم ولی او را ز مردن عار ناید

1 سحر با ناقه گفتم نرم تر رو که راکب خسته و بیمار و پیر است

2 قدم مستانه زد چندان که گوئی بپایش ریگ این صحرا حریر است

1 ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟ ضمیر ما به آیاتش دلیل است

2 خرد آتش فروزد دل بسوزد همین تفسیر نمرود و خلیل است

1 دو دسته تیغم و گردون برهنه ساخت مرا فسان کشیده بروی زمانه آخت مرا

2 من آن جهان خیالم که فطرت ازلی جهان بلبل و گل را شکست و ساخت مرا

1 حلقه بستند سر تربت من نوحه کران دلبران زهره وشان گل برنان سیم بران

2 در چمن قافلهٔ لاله و گل رخت گشود از کجا آمده اند این همه خونین جگران

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران