عشرت موهوم هستی‌کلفت دنیا از بیدل دهلوی غزل 489

1 عشرت موهوم هستی‌کلفت دنیا بس است رنگ این‌گلزار خون‌گردیدن دلها بس است

2 نشئهٔ خوابی‌ که ما داربم هرجا می‌رسد فرش مخمل‌گر نباشد بستر خارا بس است

3 آفت دیگر نمی‌خواهد طلسم اعتبار چون شرر برق نگاهی خرمن ما را بس است

4 انقلاب دهر دیدی‌گوشه می‌باید گرفت عبرت احوال‌ گوهر شورش دریا بس است

5 می‌شود زرپن بساط شب‌، ز نور روی شمع رونق بخت سیه پرواز رنگ ما بس است

6 حسن‌بی‌پرواست‌، اینجا قاصدی‌درکار نیست نامهٔ احوال مجنون طرهٔ لیلا بس است

7 آگهی مستغنی‌ست از فکر سودای شهود دیده ی بینا اگر نبود دل دانا بس است

8 مطربی در بزم مستان‌گر نباشدگو مباش نی‌نواز مجلس می‌گردن مینا بس است

9 پیچش آهی دلیل وحشت دل می‌شود گردبادی چین طراز دامن صحرا بس است

10 سلطنت وهم است بیدل خاکسار عجز باش افسر ما چون ره خوابیده نقش پا بس است