آن بت که دل مرا فرا چنگ از سنایی غزنوی رباعی 137

1 دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت بامدادان پگه دست منست و دامنت

2 چند ازین شوخی قرارم ده زمانی بر زمین نه همین آب و زمین بخشید باید با منت

1 ای مستان خیزید که هنگام صبوحست هر دم که درین حال زنی دام فتوحست

2 آراست همه صومعه مریم که دم صبح صاحبت خبر گلشن و نزهتگه روحست

1 نور تا کیست که آن پردهٔ روی تو بود مشک خود کیست که آن بندهٔ موی تو بود

2 ز آفتابم عجب آید که کند دعوی نور در سرایی که درو تابش روی تو بود