خصمی‌که ستم از امیر معزی نیشابوری رباعی 147

1 چو عاشق شد دل و جانم رخ و زلفین جانان را دل و جان را خطرنبود دل این را باد و جان آن‌را

2 من‌ از جانان دل و دین را به حیلت چون نگه دارم که ایزد بر دل و جانم مسلط‌ کرد جانان را

1 ای زلف و عارض تو به هم ابر و آفتاب با بوی مشک و رنگ بَقَم ابر و آفتاب

2 بایسته آفرید و بدیع آفریدگار هم زلف و عارض تو به ‌هم ابر و آفتاب

1 ای دلبری که زلف تو دام است و چنبرست دامیّ و چنبری که همه مشک و عنبرست

2 رخسار توگُل است و بناگوش تو سمن گل در میان دام و سمن زیر چنبرست