خصم گو ایمن نشین گر دست ما بالا شود از کلیم غزل 249

1 خصم گو ایمن نشین گر دست ما بالا شود تیشه بر پا می‌زنیم آن دم که دست از ما شود

2 غنچه دلتنگیم یارب که هرگز نشکفد جای غم پیدا شود گاهی که خاطر وا شود

3 صبر را خاصیت عمرست گویی کاین متاع چون ز کس گم شد نمی‌باید دگر پیدا شود

4 بخت سنگین‌دل طلسمی بسته کز تأثیر آن باده دایم در شکست شیشه‌ام خارا شود

5 گنج مطلب نیست گر دیوانه شد ویرانه جوی بهر کامی نیست گر دل مایل دنیا شود

6 دیده‌ام چیزی نمی‌چیند به غیر از نقش دوست گر به طوبی بنگرد حیران آن بالا شود

7 رشته طول امل را گر تو کوته می‌کنی جهد کن تا نارسا زاندیشه فردا شود

8 این نمک دارد که خون از دل گدایی می‌کند دیده‌ام کو عارش از هم‌چشمی دریا شود

9 چشم پوشیدن ز نیک و بد کمال بینش است دیده تا بینا شود باید که نابینا شود

10 کسب خاموشی کلیم از کاملی کن زینهار باید استادت درین فن صورت دیبا شود