یاری که ز جان دوسترش داشته بودم
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 یاری که ز جان دوسترش داشته بودم وندر دل و جان تخم غمش کاشته بودم
2 وز بندگی آن شه خوبان زمانه صد رایت اقبال برافراشته بودم
3 از بهر شرف خاک قدمهاش چو سرمه در چشم جهان بین خود انباشته بودم
4 دامن ز جهان و بر دامان هوایش از دست دل غمزده نگذاشته بودم
5 پنداشته بودم که شود مونس جانم اکنون نه چنانست که پنداشته بودم
6 انگاشته بودم که شوم محرم رازش بودست خطا آنچه من انگاشته بودم
7 بگذاشت مرا همچو حسین و بدلش هم نگذاشت که آشفته دلی داشته بودم
دیدگاه‌ها **