1 قد پی تعظیم خلق خم نتوان کرد بندگی غیر ذوالکرم نتوان کرد

2 هر سو مو گر شود هزار زبان باز شکر تو یا سابغ النعم نتوان کرد

3 منت دونان پی دونان نتوان برد بهر درم حال خود دژم نتوان کرد

4 دامن همت که پاک آمده از عیب طمع و حرص، متهم توان کرد

5 غره مشو بر دو روز دولت دنیا زنده دلا، تکیه بر عدم نتوان کرد

6 از پی مخلوق، ترک حق نتوان گفت ترک صمد، سجده ی صنم نتوان کرد

7 با تو برادر هر آن چه شرط وفا بود گفتم و تکرار، دم به دم نتوان کرد

8 آن چه زدیوان غیب، گشته مقرر هیچ به تدبیر، بیش و کم نتوان کرد

9 جز زنبی و علی و فاطمه و آل از دگری خواهش کرم نتوان کرد

10 ترک ولای علی «محیط» نگوید بر خود و بر جان خود، ستم نتوان کرد