دل ز بیداد تو رو کرد به آبادانی از قدسی مشهدی غزل 455

1 دل ز بیداد تو رو کرد به آبادانی در نظر، برگ گل و لاله کند پیکانی

2 در تماشای در و بام تو چون مهر منیر هر سر موی کند بر بدنم مژگانی

3 از بد و نیک جهان، روی فراهم نکشم زانکه چون آینه‌ام باز بود پیشانی

4 سینه‌ام ترکش تیرست ازان شست و هنوز جگرم آه کشد از غم بی‌پیکانی

5 در خراش جگرم حاجت ناخن نبود پیچش آه کند در جگرم سوهانی

6 روی گردانده‌ای از دیدن رویش قدسی گل بی‌رنگ ز خورشید چرا گردانی؟