دلی که دید که غایب شده‌ست از سعدی شیرازی غزل 338

1 عضد را پسر سخت رنجور بود شکیب از نهاد پدر دور بود

2 یکی پارسا گفتش از روی پند که بگذار مرغان وحشی ز بند

تنی چند از روندگان در صحبت من بودند ظاهر ایشان به صلاح آراسته و یکی را از بزرگان در حق این طایفه حسن ظنّی بلیغ و ادراری معین کرده تا یکی از اینان حرکتی کرد نه مناسب حال درویشان ظنّ آن شخص فاسد شد و بازار اینان کاسد خواستم تا به طریقی کفاف یاران مستخلص کنم آهنگ خدمتش کردم دربانم رها نکرد و جفا کرد و معذورش داشتم که لطیفان گفته‌اند ,

2 در میر و وزیر و سلطان را بی وسیلت مگرد پیرامن

1 مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل

2 خبر برید به بلبل که عهد می‌شکند گل تو نیز اگر بتوانی ببند بار تحول

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم