دلی که غیب نمای است و جامِ از حافظ شیرازی غزل 119

1 دلی که غیب نمای است و جامِ جم دارد ز خاتمی که دمی گم شود، چه غم دارد

2 به خَطُّ و خالِ گدایان مده خزینهٔ دل به دستِ شاهوَشی دِه که محترم دارد

3 نه هر درخت تحمل کند جفایِ خزان غلامِ همتِ سروم که این قدم دارد

4 رسید موسمِ آن کز طرب چو نرگسِ مست نهد به پایِ قدح هر که شش درم دارد

5 زر از بهایِ می اکنون چو گل دریغ مدار که عقلِ کل به صدت عیب متهم دارد

6 ز سِرِّ غیب کس آگاه نیست، قصه مخوان کدام مَحرمِ دل ره در این حرم دارد؟

7 دلم که لافِ تَجَرُّد زدی، کنون صد شغل به بویِ زلفِ تو با بادِ صبحدم دارد

8 مرادِ دل ز که پرسم؟ که نیست دلداری که جلوهٔ نظر و شیوهٔ کرم دارد

9 ز جِیبِ خرقهٔ حافظ چه طَرف بِتوان بست که ما صمد طلبیدیم و او صَنم دارد