1 دلی را که بخشد گداز آرزویش چو شبنم دهد غوطه در آبرویش

2 به جمعیت زلف مشکین بنازم که از هربن موست حیران رویش

3 چرا دل نبالد در آشفتگیها که چون تاب زد، دست درتار مویش

4 چنان ناتوانم‌که بر دوش حسرت ز خود می‌روم‌ گر کشد دل به سویش

5 توانی به گرد خرامش رسیدن ز ضبط نفس‌ گر کنی جستجویش

6 به عاشق ز آلودگیها چه نقصان که مژگان بود دامن تر وضویش

7 ز تقوا ندیدیم غیر از فسردن خوشا عالم مستی و های وهویش

8 به میخانهٔ وهم تا چند باشی حبابی‌که خندد پری بر سبویش

9 مشو مایل اعتبارات دنیا گل شمع اگر دیده باشی مبویش

10 فلک خواهد از اخترت داغ‌کردن مجو مغز راحت ز تخم‌کدویش

11 صبا گرد زلف‌که افشاند یا رب که عالم دماغ ختن شد ز بویش

12 نگه موج خون گشت در چشم بیدل چه رنگ است یارب گل آرزویش