دل که لبریز الم شد ز نوا می افتد از کلیم غزل 181

1 دل که لبریز الم شد ز نوا می افتد جام هرچند که پر شد ز صدا می افتد

2 سوخت اسباب تعلق دل و آسوده نشست قدم برق بسر منزل ما می افتد

3 جامه در خون شهیدان کش و بخرام بناز بتو ای شاخ گل این رنگ قبا می افتد

4 دوستداری مرا دهر شگون نگرفته گر بمن سایه کند بال هما می افتد

5 زلف پرکار تو چون تن بشکستن ندهد هر که از روی تو برخاست بجا می افتد

6 نتوان ناصح عریانی ما را پوشید راز پنهان نشود چون بملا می افتد

7 نیست کس در ره افتادگی از ما در پیش هر که از پای فتد بر سر ما می افتد

8 چه بگویم که شبم بیتو چسان می گذرد صبحم از تیرگی شب ز صفا می افتد

9 شب آدینه بدریوزه میخانه روم زانکه از هفته همین شب بگدا می افتد

10 هر که عاجزتر ازو خواسته امداد کلیم دستگیرش بود آنکس که زپا می افتد