دل دامن هوای تو محکم گرفته از فضولی بغدادی غزل 116

1 دل دامن هوای تو محکم گرفته است مرغی چنان هوای چنین کم گرفته است

2 از عشق من که بهر تو رسوای عالمم آوازه جمال تو عالم گرفته است

3 تا شعله برون ندهد آتش درون دل رخنهای زخم بمرهم گرفته است

4 بگذر ز زیر طاق فلک بی توقفی کز اشکم این بنای کهن نم گرفته است

5 از کبر حلقه بر در جنت نمی زند دستی که آن دو گیسوی پرخم گرفته است

6 بر التفات ساقی ایام دل منه جامی که می دهد بتو از جم گرفته است

7 گر هست آرزوی غم عشق دور نیست ما را که دل ز خاطر خرم گرفته است

8 در دور عیسی لبت از زلف عنبرین در حیرتم که بهر چه ماتم گرفته است

9 رسم طرب مجو ز فضولی که مدتیست دور از تو خوی با الم و غم گرفته است