1 دلی از خلق عالم بی‌غمی کو برون از عالم دل عالمی کو

2 درین عالم دم و غم جفت باید مرا غم هست باری همدمی کو

3 نگویی تا که درد عاشقی را بجز مرگ از دواها مرهمی کو

4 به عشق اندر ز بیم هجر بنمای که از خلق عالم خرمی کو

5 اگر مردان عالم کمزنانند ترا زان کمزدن آخر کمی کو

6 حکایت چند از ابلیس و آدم همه ابلیس گشتند آدمی کو

7 جهان دیو طبیعت جمله بگرفت دریغا از حقیقت رستمی کو

8 اگر دعوی کنی در ملک بنمای که در انگشت ملکت خاتمی کو

9 سلیمان‌وار اگر خواهی همی ملک ز بادت خنگ و ز ابرت ادهمی کو

10 چو در دین بر خلاف امر و نهیی ز کامت نالهٔ زیر و بمی کو

11 همه سور هوای نفس سازند ز آه و درد دینشان ماتمی کو

12 به شرع اندر ز بهر طوف کعبه ز چینی و ز زنگی محرمی کو

13 بجز در عالم تسلیم و تحقیق دلی پر غم و پشت پر خمی کو

14 ز بهر عدت گور و قیامت ترا در چشم دل نار و نمی کو

15 چو در نی بست تن ایمن نشستی ز دل در جان جانت طارمی کو

16 همه گویندهٔ فسق و فجوریم ز هزل و ژاژ گفتن با کمی کو

17 براهیمان بسی بودند لیکن بگو تا چون خلیل و ادهمی کو

18 به عالم در فراوان سنگ و چاهست ولی چون عیسی‌بن مریمی کو

19 سنایی‌وار در عالم تو بنگر ز بهرش ارحمی و ترحمی کو

20 اگر فارغ شدی در دین ز دنیا بست رخ بی ریا دل بی غمی کو