1 دل جز کجی ز زلف تو نامهربان ندید رو چشم بست و روی ترا در میان ندید

2 هر چند خرمی جهان را سبب منم مانند ابر هیچکسم شادمان ندید

3 دامان من که قافله گاه سرشک بود چیزی بغیر آتش ازین کاروان ندید

4 آنکس که خودنمای بود مایه دار نیست هرگز کسی گلی بسر باغبان ندید

5 با آنکه بی نقاب تر از آفتاب بود چون صبح از تبسم او کس نشان ندید

6 کامی بغیر دانه بی آب اختران صید اسیر در قفس آسمان ندید

7 می کاهم از شکفتگی خویشتن مدام شمعم که کس بهار مرا بیخوان ندید

8 خامند سربسر همه ابنای روزگار کس میوه رسیده درین بوستان ندید

9 تا کی کلیم گریه کنی گاه دیدنش کس ماه را همیشه در آب روان ندید