دل قبله ای از طرف کلاهی از اسیر شهرستانی غزل 239

1 از بسکه خورد نیش خموشی بیان ما خون شد به رنگ غنچه زبان در دهان ما

2 فیض هوای شوق جهانگرد بیشتر پرواز می کند چو هما استخوان ما

1 چو آیینه در دل گدازم نفس را شکستن مبادا طلسم قفس را

2 نه بلبل نه پروانه این جذبه دارد دهد بال پرواز من خار و خس را

1 دل را بسوز و درد نهان را دوا طلب چون شعله از گداختگی توتیا طلب

2 وحشت طراز نرگس مستش بهانه جوست بیگانه شو از او نگه آشنا طلب