دل می‌رود و دیده نمی‌شاید از سعدی شیرازی رباعی 5

1 دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی بازار خویش و آتش ما تیز می‌کنی

2 گر خون دل خوری فرح افزای می‌خوری ور قصد جان کنی طرب انگیز می‌کنی

1 حکایت کنند از یکی نیکمرد که اکرام حجاج یوسف نکرد

2 به سرهنگ دیوان نگه کرد تیز که نطعش بیانداز و خونش بریز

1 شنیدم که وقتی گدازاده‌ای نظر داشت با پادشازاده‌ای

2 همی‌رفت و می‌پخت سودای خام خیالش فرو برده دندان به کام

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت