بزرگ دولت آن کز درش تو آیی از سعدی شیرازی غزل 312

1 بزرگ دولت آن کز درش تو آیی باز بیا بیا که به خیر آمدی کجایی باز

2 رخی کز او متصور نمی‌شود آرام چرا نمودی و دیگر نمی‌نمایی باز

3 در دو لختی چشمان شوخ دلبندت چه کرده‌ام که به رویم نمی‌گشایی باز

4 اگر تو را سر ما هست یا غم ما نیست من از تو دست ندارم به بی‌وفایی باز

5 شراب وصل تو در کام جان من ازلیست هنوز مستم از آن جام آشنایی باز

6 دلی که بر سر کوی تو گم کنم هیهات که جز به روی تو بینم به روشنایی باز

7 تو را هرآینه باید به شهر دیگر رفت که دل نماند در این شهر تا ربایی باز

8 عوام خلق ملامت کنند صوفی را کز این هوا و طبیعت چرا نیایی باز

9 اگر حلاوت مستی بدانی ای هشیار به عمر خود نبری نام پارسایی باز

10 گرت چو سعدی از این در نواله‌ای بخشند برو که خو نکنی هرگز از گدایی باز