1 مژدهٔ از هاتف غیبم رسید قفل جهانرا غم ما شد کلید

2 گوی ز میدان سعادت ربود هر که غم ما بدل و جان خرید

3 صاف می عشق ننوشد مگر آنکه ز هستیش تواند برید

4 آنکه ازین باده بنوشد زند تا با بد نعرهٔ هل من مزید

5 سیر نگردد بسبو یا بخم کار وی از جام بدریا کشید

6 تا چه کند در دل و در جان مرد نشاه این باده چو در سر دوید

7 ساقی از آن نشاه تجلی کند عاشق بیچاره شود نابدید

8 حد و نهایت نبود عشق را کی برسد وصف شه بی‌نذید

9 کوش که تا صاحب معنی شوی فیض نسازد بتو گفت و شنید