1 خوبان جهان از چو جهان مهر وفا نیست این سلسله را پیشه به جز جور و جفا نیست

2 آغاز فنا بود، جهان را و چو آغاز انجام مر این غمکده را غیر فنا نیست

3 از زهد فروشان بگریزند که دیدیم این سلسله را دوستی و مهر و وفا نیست

4 تا خرقه ی صوفی به می صاف نشویند بی شبه ی آلایش تزویر و ریا نیست

5 از خاک در میکده با همت رندان آن فیض توان یافت که در آب بقا نیست

6 آشفته اگر گویم، معذور بدارید سودایی عشقم، دل شوریده به جا نیست

7 در شهر یکی نیست که از دست غم تو مانند منش پیرهن صبر قبا نیست

8 لعل لب میگون تو پیمود به عشاق زآن راح روان بخش که در میکده ها نیست

9 نتوان رخ زیبای تو را شمس و قمر خواند این همه خوبی و صفا نیست

10 ای بنده خمش باش که در کار خدایی جای سخن و دم زدن از چون و چرا نیست

11 کردیم بسی تجربه با پنجه ی تقدیر تدبیر به جز شیوه ی تسلیم و رضا نیست

12 گر شهد به اعدا دهد و زهر به احباب باشد ز ره حکمت و از روی خطا نیست

13 سرمایه ی عیش ابد و دولت جاوید ای خواجه به جز نیکی با خلق خدا نیست

14 در مردمی و جود یکی در همه آفاق چون زاده سلطان رسل خواجه ی ما نیست

15 مولی العماء «صادق» کان در نظر او ملک دو جهان را چو کنی خاک بها نیست

16 غیر از علی و آل «محیط» به ره حق کس بعد نبی راهبر و راهنما نیست